خرید بذر دارویی آویشن در اصفهان

 

 

آویشن)  Thymus vulgaris (گیاهی  است کوتاه که محل رویش اولیۀ آن منطقۀ مدیترانه بوده و در حال حاضر در باغ  ها و مزارع به عنوان گیاهی معطر و دارویی کشت می شود. مصری های قدیم از اسانس آویشن برای مومیایی کردن مردگان خود استفاده می کرده اند.آویشن گیاهی سازگار با خشکی و در شرایط آب و هوای خشک و نیمه خشک به خوبی رشد می کند. در ایران در مناطق اصفهان، فارس، کرمان، بندر عباس و خراسان پراکنده شده اند.

 

 بذر دارویی آویشن در اصفهان

 

 

آویشن گیاهی است با ساقه های فراوان و راست و کوتاه با شاخ و برگ معطر چوبی و چند ساله، با ریشه های منشعب و مستقیم. برگ های آویشن بی پایه، کشیده، بیضوی، کوچک و نوک تیز به رنگ خاکستری می باشد. گل ها کوچک به رنگ سفید مایل به بنفش  که به صورت خوشه های انبوه و فراهم در  انتهای ساقه ها دیده می شوند. گل های آویشن دارای پنج کاسبرگ هستند که به یک لولۀ دو قسمتی منتهی می شود. تمام بخش های گیاه دارای طعم و بوی معطر و مطبوعی است.

بذر آویشن کروی شکل، ریز و به رنگ سیاه می باشد. میوۀ آن فندقۀ چهار  قسمتی  می باشد. آویشن  موجود  در  بازار بیشتر از راه جمع آوری برگ از طبیعت تهیه می شود.

آویشن دارای اسانس است که مهمترین مادۀ تشکیل دهندۀ آن تیمول نام دارد. افزون بر آن سینئول و بورنئول نیز در اسانس آویشن وجود دارد. تانن و فلاونوئید هم در آویشن یافت می شود. از شاخه های تازۀآن اسانس آولیئن به دست می آید که سرشار از تیمول می باشد و در دندان سازی و تهیۀ خمیرها و آب برای شستشوی دندان ها به کار می رود.

خواص دارویی از برگ و سرشاخه های گلدار آویشن به عنوان هضم کننده، باد شکن،ضد عفونی کنندۀ دستگاه گوارش، ضد تشنج  و قابض و روغن آن را جهت شستشوی دهان، سرفه و ناراحتی های برونشیت و به عنوان ضد میکروب، ضد قارچ و ضد انگل و کرم مورد استفاده قرار می دهند. ساپونین آن اثر همولیز کنندگی دارد و به عنوان چاشنی نیز مصرف می گردد. بسیاری از گونه های آویشن به دلیل تولید شهد فراوان برای پرورش زنبور عسل مورد استفاده قرار می گیرند.آویشن علفی است معطر که در ساختن غذاهای گوشتی و کنسرو ماهی نیز استفاده می شود.

مصرف داخلی اسانس آویشن ممنوع است و مصرف خارجی در هنگام حاملگی توصیه نمی شود.

اکولوژی:آویشن گیاهی سازگار با خشکی خاک بوده و در شرایط آب و هوایی خشک و نیمه خشک به خوبی رشد می کند. این گیاه به آب ایستادگی پای طوقه و عدم تهویۀ خاک حساس است که با کاهش دما اندام هوایی بویژه برگ ها تیره می شوند.آویشن بومی کشورهای مدیترانه ای است وگاهی هم به حالت وحشی یافت می شود.

کاشت و تکثیر:

گیاه آویشن را می توان از راه بذر، قلمه و تقسیم بوته تکثیر کرد. درپائیز قلمه هایی به طول 10تا 15 سانتی متر از گیاه تهیه شده و آن را در بستر شنی درون گلخانه می کارند. این قلمه ها تا مساعد شدن شرایط محیط بیرون در گلخانه ها ریشه دار شده و رشد می کنند. سپس قابل انتقال به هوای آزاد هستند. در روش تکثیر با بذر عمق کاشت باید کم بوده و بستر کاشت باید سبک و نفوذ پذیر باشد. تماس بذر با خاک پس از کاشت با غلتک زدن ممکن می شود. در روش تقسیم بوته، گیاهان 3 تا4 ساله را تقسیم می کنند. برداشت آویشن در سال اول و حتی دوم سال مقرون به صرفه نبوده و به طور معمول از سال سوم مطلوب تر است. بسته به حاصلخیزی خاک و رشد رویشی  گیاه در هر سال  می توان 2و یا حتی 3 بار برداشت انجام داد. زمان برداشت هنگام گلدهی است و سرشاخه های گل دار گیاه تا اندازه ای باید برداشت شوند که بافت های چوبی و بدون برگ گیاه باقی بماند. این امر ضمن مطلوب کردن کیفیت محصول برداشتی، رشد مجدد گیاه را نیز تسریع می کند. در شرایط مناسب از هر هکتار آویشن حدود1500کیلو گرم مادۀ خشک به دست می آید.